Joint Industry Project HAWAIII
JIP HawaIII, een acroniem voor "sHAllow Water InItIative", is een reeks onderzoeksprojecten met verscheidene internationale partners over het afmeren van LNG-schepen in intermediaire waterdiepten (15 - 40 m) in het kustgebied.
LNG-schepen worden vaak afgemeerd in het kustgebied, buiten het belangrijkste havengebied. Dit is gedeeltelijk om veiligheidsredenen. Op dergelijke locaties verschillen de golfcondities van die in diep water. Voor afmeerterminals in intermediaire waterdieptes zijn specifieke golfeffecten in ondiep water belangrijk, maar deze effecten zijn vaak niet gemakkelijk in het terminalontwerp op te nemen, en de beschikbare numerieke instrumenten bestrijken wellicht niet alle relevante aspecten. JIP HAWAIII beoogt een betere raming van de uitvaltijd van nearshore terminals, waardoor een beter en veiliger ontwerp in kustgebieden mogelijk wordt.
Hoofdthema van dit gezamenlijke onderzoeksproject zijn infragravitatiegolven (golven met een lage frequentie), die in ondiep water worden opgewekt door interacties tussen verschillende golfcomponenten en de nabijgelegen kust. Dit leidt tot golfenergie bij golfperioden van ongeveer 1 minuut. Gemeerde schepen (massa-veersystemen) zijn specifiek gevoelig voor golfenergie in die perioden. Dit kan resulteren in resonant gedrag van afgemeerde schepen, met buitensporige bewegingen en/of krachten in de trossen.
De projecten waren gericht op het verwerven van kennis over golfprocessen in ondiep water, waaronder laagfrequente golven / infragravitatiegolven, het ontwikkelen van een volledige ontwerpmethodologie (samen met MARIN en andere projectpartners) voor het beoordelen van de lokale golfcondities voor het afmeren van LNG-schepen in ondiep water, en ten slotte het uitvoeren van schaalmodelproeven, waarbij de wateroppervlaktes en krachten op een afgemeerd schip worden gemeten, geanalyseerd en vergeleken met numerieke resultaten. De resultaten van deze proeven worden vervolgens gebruikt om de nauwkeurigheid van de toegepaste numerieke modellen vast te stellen en de ontwikkelde methodologie te valideren. Deze methodologie kan vervolgens in de praktijk worden gebruikt om de uitvaltijd van nearshore terminals beter in te schatten, waardoor een beter en veiliger ontwerp in kustgebieden mogelijk wordt.
